...این روز ها همه در شادی غدیر شادند وبه میمنت ولایت علی مسرورند
.اماچه زود یکصدو بیست هزار نفر شاهد ابلاغ غدیر را را فراموش کردند
چه زود همه چیز فراموش شد، و چه زود عهدشان را با رسول خدا شکستند؟
به روزی می اندیشم که درب خانه ای را آتش زدند!
به روزهایی که پاسخ سلام مردی خسته را در کوچه های کوفه نمی دادند!
به لحظه ای که شمشیر نفاق و تحجر، دنیا را از حضور نعمتی بی نهایت عظیم، محروم کرد!
به این فکر می کنم که براستی ما بعد از گذشت فاصله غدیر تا امروز، در کدامین جبهه ایستاده ایم؟
براستی آیا تنها مدعی محبت علی نیستیم؟
سیره علوی در زندگی شخصی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، ... ما تا چه اندازه قابل مشاهده است؟
براستی چرا بعد هزار و چهارصد سال از غدیر، علی هنوز هم تنهاست؟!
