رفتم بهش گفتم: بگذار من با حاجی برم. لبخند زد وگفت: پس من؟ گفتم تو با موتور من بیا! تبسمی کرد وگفت: قبول. از موتورآمد پائین. رفتم سوارشدم. دستم را مثل سید گذاشتم روی شانه حاجی، یادم نیست چی بهم گفت یا من چی بش گفتم یادم هست موتور راگذاشت تو دنده و می خواست راه بیفته که حاج قاسم صدام زد گفت برم پیشش کارم داره کارش را که گفت، برگشتنی دیدم سید رفته نشسته ترک موتورهمت، آتش آنقدر سنگین بود و وقت آنقدرکم که نمی شد گلایه کرد. در راه خودم را اینطور گول می زدم که لابد سید فکر کرده من کارم زیاد طول می کشه و رفته خودش سوار شده. حاجی همش می گفت: "یک ثانیه هم برای من یک ثانیه است ازطلا هم طلاتر." بعدها یعنی حالا درک می کنم که اینها همه پیچیدگی سرنوشتی است که من نیاید در آن رقم می خوردم. سهم من از این رفتن، فقط لحظه ای کنار همت نشستن بوده و دیدن تند رفتن آنها و بعد رفتن آنها....